Over de fragmenterende werking van geld in relaties
Het is kerstvakantie en dus kwam het weer op ons af; het gesprek met mijn zakelijke vennoot in Oostenrijk over de afwikkeling van het geld in onze firma. En hoewel we als dialoogacademie toch zouden moeten weten hoe je dat goed kunt doen en wat voor zo’n dialoog nodig is, is het een gesprek waar ik elk jaar weer tegenop zie.
Het wordt op zo’n moment opeens uiterst belangrijk wie wat gedaan heeft en wat hoe gehonoreerd wordt. Al weken daarvoor begint het; ik maak berekeningen over de uren die ik heb ingebracht, over de vermeende omzet, de kosten, over die dingen die ik extra heb gedaan en bestudeer de afspraken die we daarover hebben. Ik merk dat het veel van mijn gedachten in beslag neemt, dat ik begin te hopen dat er misschien nog wat meer overblijft dan ik gedacht had, dat er zorg op komt of ik wel gezien wordt in mijn bijdrage. Ik merk dat het spannend wordt. Ik voel het in mijn lijf, aan de hoeveelheid momenten waarop het mijn denken volledig in beslag neemt.
Hij stuurt me een email. Ook hij heeft berekeningen gemaakt. Geheel vanuit zijn perspectief natuurlijk. Totaal anders als de mijne. Ik begrijp zijn gedachtegang niet en ik merk dat ik direct wantrouwig word, onrecht vermoed, verdedigende argumenten begin te mobiliseren. Alles in me trekt samen, ik schrijf veel te snel een mail terug. Hij reageert koeler dan ik van hem gewend ben en de nacht daarop lig ik wakker, heen en weer pendelend tussen zorgen over onze relatie, het zoeken naar oplossingen en relatief heftige emoties, verbonden met de behoefte om op de barricade te gaan voor mijn rechten.
En dan komt ons gesprek. Hij ziet er moe en gespannen uit, net als ik waarschijnlijk. Hij vertelt dat ook hij de laatste weken totaal in beslag genomen werd door onze conversatie, die nog geen conversatie was, dat hij zorgen heeft of we eruit gaan komen en hoe hij de nacht voorafgaand aan onze ontmoeting niet geslapen heeft.
Ik merk dat ik direct ontspan doordat ik hem zie en begrijp wat het ook met hem doet. Het creëert een ruimte in me, die me vertrouwen geeft dat we eruit gaan komen. En dat doen we ook. Stap voor stap nagaand hoe ieder denkt, de feiten ernaast leggend, ieders behoeftes respecterend, luisterend en helder uitsprekend wat we nodig hebben. Binnen een uur zijn we eruit, opgelucht, dankbaar dat we er weer in geslaagd zijn onze relatie niet te laten fragmenteren, versplinteren door het thema geld.
En zoals elk jaar weer verbaasd hoe snel de dingen gaan als we echt contact maken en hoeveel tijd en energie verloren gaat als we dat niet doen.
Want dat doet het, dat geld. Het fragmenteert onze relaties, als we niet heel tijdig, bewust, langzaam en zorgvuldig de dialoog zoeken. Dat geldt niet alleen voor ons als firma. Hoeveel relaties kennen we niet, die uiteindelijk door het thema geld versplinteren? Hoeveel familierelaties gaan er niet aan onderdoor, als het gaat om bezit en erfenis? Hoeveel verbinding gaat verloren, als het gaat om schulden en lenen, om geven en nemen, om schenken en krijgen?
Geld heeft het potentieel, om onze diepste angsten wakker te maken. Als het om geld gaat, reageren mensen emotioneel, trekken zich terug in de vesting van het mijn en dijn en werpen barricades op, die verbindingen verstoren.
Mijn collega en ik zijn goede vrienden. We werken al jaren in groot vertrouwen met elkaar, op een gebied waar het gaat om het bouwen aan relatie- kwaliteit, als bron voor verbinding en groei. Als het om geld gaat, roeien ook wij, die eigenlijk een goede basis hebben, met alle bewustzijns-riemen die we hebben. Maar dan komen er ook uit, en telkens een beetje sterker als daarvoor.
Dat zou een mooie wens zijn voor 2019. Dialogisch bewustzijn als het gaat om geld en bezit. Voor mensen onder elkaar, voor de wereld als geheel. Relationeel bewustzijn, als riemen waar mee we kunnen roeien, als we samen in dat bootje zitten, roeiend voor een zinvol leven met elkaar.
Eelco de Geus,
28.12.2018, Oostenrijk
